Teen en 't ander

Zacht en vlezig schurkt hij tegen de vierde in de rij aan. Gekroond met een klein nageltje, maar rood verdoken zoekt hij bescherming tegen te grote schokken van buitenaf. Ik wist niet dat er een beentje in zat, zo klein is mijn klein teentje. Maar mijn eigense anatomie heeft sinds zaterdag geen geheimen, sinds ik mijn kleinste steunkootje in volle vaart tegen de zetel liet knallen. In het donker en wel volledig per ongeluk uiteraard. Maar met de nodige pijnlijke grimassen en klankspel tot gevolg. Want het kraakte, dof en kort, maar duidelijk genoeg om er geen twijfel over te laten bestaan. Ik dacht dat het mijn teennagel was, en ik stelde mij een half wiebelend bloederig tafereel voor. Dat bleek het niet te zijn, er was zelfs helemaal niets te zien. Maar net dat wilde zeggen dat het onheil binnenin zat. En inderdaad, een check door es in de lengte te duwen (een pijnlijk kinesistentrucje) bevestigde het vermoeden. Aan een mini-gips moet je je niet wagen, dus zit er niets anders op dan wachten. Intussen hangen teen vier en vijf samen gespalkt in een lijntje pleister, als twee Twixen in een verpakking. Het enige wat er nu op zit, is wachten, letterlijk schuinsmarcheren en hopen dat ie terug mooi recht groeit.
Gisteren hinkstapsprong ik ook naar Brussel, wat mij een kwartiertje later een luxeprobleem opleverde. Mijn sollicitatiegesprek voor een stage leverde een "ja" op, waardoor ik daar aan de slag kan. Maar ik had al een gesprek ervoor gehad in Mechelen, waarbij ik ook een ja-woord kreeg. Dat wordt dus koffiedikkijken en kiezen, want het is moeilijk te voorspellen hoe het zal worden. Ben gewoon bang dat ik iets schoons ga laten schieten. 't Is toch teen en 't ander...

Over vogels en speculoospap

"Kijk es naar het vogeltje"



En daarom is het hier zo stil. Niet dat ik mezelf tot een doe-het-zelf ornitholoog omgeschoold heb en ook niet dat ik de hele tijd die bekende slagzin heb lopen roepen waarmee opa's met een goed ge-equipeerde amateurfotopassie net voor een strak geposeerd familiekiekje uit volle borst pogen de aandacht te krijgen. Maar wél omdat ik de laatste tijd ferm bezig geweest ben met foto's en alles wat erbij komt kijken. Het fotograferen zelf is al een tijdje achter de rug - en goed ook, want de mooie zonnige dagen slinken en net die geven een extra tint aan een foto dus het huwelijk, het citytripje, het kamp, de tentoonstelling, de doop en de fotoshoot: ze staan allemaal veilig en binair op de schijf. Maar... de meeste nog in ruwe versie - meer historie dan het transport kaartje-externe schijf via de kaartlezersnelweg hebben ze niet - en net dat zorgt voor een hoop noeste computerarbeid. Selecteren, mappen aanmaken, aanpassen waar nodig, lay-out afwerken, hoesjes maken, cd-label maken. Op zich wel een fijn werk, maar ik heb niet echt de tijd om er es deftig aan door te doen. Goed eigenlijk, want voor (bijna) elk werkuur waarop ik er niet aan werk, krijg ik geld. Oftewel: vakantiejobtime. Deze keer niet aan het onthaal als knooppunt van alle afdelingen en bezoekers , maar wel in het culinaire onderbuik van het rusthuis. Een niet te onderschatten job, die soms wat doet denken aan de lakeien in uniform in een koninklijk paleis vol kamertjes. Want wie een halve portie vakantiejobbereide diabetische speculoospap wil, krijgt een halve portie vakantiejobbereide diabetische speculoospap. Wie een zelfgemaakt slaatje zonder mayonaise wil, krijgt een zelfgemaakt slaatje zonder mayonaise. Wie elke dag een vers sneetje bavarois wil, krijgt elke dag een vers sneetje bavarois. Kortom: very old persons die behandeld worden als very important persons. En gelukkig hebben ze ook een very big portefeuille om alles te betalen, want ik denk/weet dat zo'n verblijf een stevige hap neemt uit het pensioen en de toekomstige erfenis. Gevolg voor de keuken is een strak schema met een snedig tempo. Ontzettend veel om in het begin aan te leren en de moed zonk me de eerste week dan ook in de veiligheidsschoenen, maar - ongelooflijk maar waar! - ik ga het na morgen toch wel ieniemieniebeetje missen. Maar dan echt een microscopisch klein beetje, want het wil zeggen dat er wat meer tijd komt voor foto en co, want dat ligt te veel op apegapen naar mijn goesting. Ready, set, go.

Katrijn en Stijn - toetje

Katrijn en Stijn - part III





Waregem Koerse!

't Is weer gedaan...
Een hoede samenvatting van gisteren vind je hier en visueel bewijsmateriaal hier