Teen en 't ander

Zacht en vlezig schurkt hij tegen de vierde in de rij aan. Gekroond met een klein nageltje, maar rood verdoken zoekt hij bescherming tegen te grote schokken van buitenaf. Ik wist niet dat er een beentje in zat, zo klein is mijn klein teentje. Maar mijn eigense anatomie heeft sinds zaterdag geen geheimen, sinds ik mijn kleinste steunkootje in volle vaart tegen de zetel liet knallen. In het donker en wel volledig per ongeluk uiteraard. Maar met de nodige pijnlijke grimassen en klankspel tot gevolg. Want het kraakte, dof en kort, maar duidelijk genoeg om er geen twijfel over te laten bestaan. Ik dacht dat het mijn teennagel was, en ik stelde mij een half wiebelend bloederig tafereel voor. Dat bleek het niet te zijn, er was zelfs helemaal niets te zien. Maar net dat wilde zeggen dat het onheil binnenin zat. En inderdaad, een check door es in de lengte te duwen (een pijnlijk kinesistentrucje) bevestigde het vermoeden. Aan een mini-gips moet je je niet wagen, dus zit er niets anders op dan wachten. Intussen hangen teen vier en vijf samen gespalkt in een lijntje pleister, als twee Twixen in een verpakking. Het enige wat er nu op zit, is wachten, letterlijk schuinsmarcheren en hopen dat ie terug mooi recht groeit.
Gisteren hinkstapsprong ik ook naar Brussel, wat mij een kwartiertje later een luxeprobleem opleverde. Mijn sollicitatiegesprek voor een stage leverde een "ja" op, waardoor ik daar aan de slag kan. Maar ik had al een gesprek ervoor gehad in Mechelen, waarbij ik ook een ja-woord kreeg. Dat wordt dus koffiedikkijken en kiezen, want het is moeilijk te voorspellen hoe het zal worden. Ben gewoon bang dat ik iets schoons ga laten schieten. 't Is toch teen en 't ander...