Vier jaar terug nam ik de draad letterlijk weer op. Naaien was toen nog niet zo'n hype, maar ik wou me graag verdiepen in patronen en technieken om wat inzicht te kweken. Het begon met kleine en vooral scheve stiksels en geïmproviseerde patronen maar na een tijdje waagde ik me verder en verder tot de overvolle kleerkast die ik nu bijeen genaaid heb.
Telkens ik iets gemaakt had, zorgde ik ervoor dat het 'toevallig' mee of aan had om even te kunnen showen als ik bij jou op bezoek kwam. "Amai, heb jij dat gemaakt? Jij bent toch echt wel een krak", zei je altijd, terwijl je zelf je negen kinderen jarenlang tiptop van zelfgemaakte outfits had voorzien en met zoveel ervaring stukken beter kon naaien dan ik. Je keek bewust over mijn technische naaifoutjes heen en strooide telkens met complimentjes waardoor mijn (naai)zelfvertrouwen groeide.
Nu ben ik al enkele weken bezig aan een winterjas. Geen eenvoudig naaiproject, maar je kan enkel evolueren door de lat hoog te leggen. Tot nu toe loopt alles op rolletjes. Gisteren stikte ik voor het eerst een welt pocket. En trots dat ik er op ben: weer iets nieuws geleerd. Binnenkort is mijn jas af. Maar bij wie zal ik dan komen stoefen, nu jij er niet meer bent?
Dag mémé, dankjewel voor alles...