h a p p y h a l l o w e e n

Dag & Nacht
















De kollega's zijn kool

's Avonds, na het journaal - dat ik trouw volg om helemaal into de actua te zijn, inclusief de krantenkoppen waarop de late kijker als dessertje getrakteerd wordt - blijft mijn tv wel es aanstaan als sprekend behang. Terwijl ik een deadline versla of het halve leerplatform afprint, golft het deuntje van De Kollega's dan door mijn kot. Niet echt gekend bij mijn leeftijdsgenoten, maar wel collectief erfgoed bij een generatie hoger. Desalniettemin ben ik ook fan, zowel van die begingeneriek als van de serie.



(Jammer dat de programmatie in de krant niet retrogewijs voor de oude schrijfwijze met K gaat...)


Mijn 'liefde' groeide vorig jaar: ik heb de toneelstukbewerking van De Kollega's door 't Arsenaal gezien. Op meer dan de titel ging ik niet af, want ik wist enkel dat het 'een serie van de toenmalige BRT' was. Ergens had ik namen van onsterfelijke personages opgevangen, al kon ik er maar vaag gezichten en karakters bij plakken.

Die voorstelling heb ik echt kriek gelegen van het lachen. En dat gebeurt niet vaak. Op zich zijn de scenario's van de tv-serie geen hoogdravende literaire hoogstandjes, maar het is net die eenvoud die het zo herkenbaar maakt. Het charmeerde mij, ook al werk ik niet op een kantoor en keek ik dertig jaar geleden niet met natte badharen naar de televisie.
Vooral in het tweede deel van de voorstelling, waar eenzelfde scène - een feest met alle collega's bij Persez thuis, waarvoor heel wat water naar de zee vloeide (dat zie je in het eerste deel) - vijf keer herhaald wordt. Elke keer is een pak heftiger, het tempo schakelt een versnelling hoger tot de acteurs bijna hun zinnen uitkotsen. Ze geven zich zo fel dat ze er zelf van schrikken, had ik de indruk. Het enthousiasme waarmee ze spelen en elkaar tot een slappe lach prikkelen, is aanstekelijk. De geïmproviseerde tussenwerpsels en onvoorziene glijpartijen in de gemorste sangria houden hen scherp en maken het echt hilarisch. Weinig komische stukken hebben mij zo veel zo luid doen lachen. Echt kool!

Als je dan 's avonds op kot - dus tussen die tijdsdruk of dat wanna be kopiecenter - een zin hoort die je kent, en dan nog een en dan nog een, tot je merkt dat je de aflevering van die bewust voorstelling ziet, is het echt fijn. De nostalgie en brede glimlach komt bij mij snel terug, weliswaar met dertig jaar vertraging...






Het filmpje is een reportage uit Het Journaal. Echt helemaal goed wordt de sfeer van de voorstelling niet weergegeven, maar toch geef ik het mee als filmisch bewijsmateriaal.

Loft - net gezien!

Geniaal af.

Meer kan ik niet zeggen na Loft te zien: alles is perfect uitgepuurd. De strakke aanpak is een gedurfde keuze geweest, maar wel een die werkt. Erik Van Looy en Bart De Pauw balanceren tussen rauw en warm, en doen dat met glanze.
De eerste openingsminuten zijn een staaltje van topcamerawerk: je hoort en herkent vanalles, maar weet eigenlijk helemaal niets. Net zoals 'de' moordenaar haast niet te ontmaskeren is. Je weet dat de ogenschijnlijk banale dialogen doorspekt zijn met tips en je filtert er wel enkele uit, maar toch lopen je denkpistes keer op keer dood. Dat je zo'n scenario niet op een maand tijd uit je duim zuigt, staat buiten kijf.
Ik ga de pret niet bederven door al te veel prijs te geven van de plot, maar dat de onverwachte wendingen blijven komen, moet ik wel lossen. De momenten waarop je 'oo neen, dat kan toch niet' denkt, stapelen zich steeds sneller op. Ik ben zelf niet echt goed in het ineen puzzelen van aanwijzigen en dan nog het bos door de bomen te zien - ik geef het toe - en even leek ook Loft toe te geven aan een overdosis hints. Toch viel alles naar het einde toe (dat soms nogal lang uitgesteld leek) perfect op z'n pootjes.
De film is geen thriller pur sang, niet letterlijk en niet figuurlijk. Het scenario is gekruid met enkele typische Bart De Pauw-mopjes, die vooral Koen De Graeve als gezellige grapjas in de mond mag nemen. Is ook nodig om alles mooi in evenwicht te houden.
Niet alleen qua inhoud zit de film perfect, ook de locaties zijn perfect gescout. Kijken ernaar is een feest voor het designoog. Ook Waregem heeft een decor geleend voor de film, voor een toch wel belangrijke scène. Welnesscentrum Puur was tijdelijk een hotelzwembad in Düsseldorf. En zo heeft iedereen het gevoel dat hij/zij er iets mee te maken heeft :-).

Waai zeker es binnen op http://www.loftdefilm.be/. Er staat heel wat extra beeldmateriaal en technische info over de film officieel samengebald. Zelfs de eindgeneriek kan er opnieuw bekeken worden, iets waar ik heel gelukkig om ben. (Er zijn er maar weinig die ervoor blijven zitten in de cinema). Zelfs op de site is geen enkel detail over het hoofd gezien.

Geniaal af.

Loft

Vijf vrienden huren samen een loft om er hun extrajugale uitspattingen te kunnen botvieren. Tot plots het bebloede lijk van een vrouw op het bed ligt en het begin vormt van een riskante vriendschapstest.

Benieuwd of ik deze whodunit snel kan doorgronden. Vanavond zie ik de film al, jullie moeten nog wachten tot morgen :-).

Pink ladies

Zaterdagochtend, 11u, Brooklyn. Met de hostessen van De Schakel hebben we afgesproken om een nieuw uniform te gaan zoeken. Geen stijf gedoe, maar gewoon iets herkenbaars. Op goed geluk gaan we op zoek naar een jurkje. Nogal vaag om uit te leggen aan de verkoopster, maar we krijgen snel wat voorstellen.
Ik dacht dat het moeilijk zou zijn om voor drie dames eentje te vinden dat iedereen én mooi én passend vindt. Niet dus: een uur later en na zeven modellen te passen, komen we elk met een zak buiten. Op een vijf roste centjes na is ons budget helemaal opgebruikt.



En zo zitten we allemaal in een nieuw kleedje. Nu nog op zoek naar een bijpassend outfitje voor Wouter, want die konden we toch moeilijk een jurkje geven?

Voetballende schepen

Klimmuur, toeristentreintje, popcornkraampje, graffitimuur en pony's: niet onmiddellijk het spelmateriaal dat een doorsnee chiro in huis heeft. Gelukkig is er dan de jeugdraad die 'Dag en nacht van het jeugdwerk' organiseert. Als verlengde van de 'Dag van de jeugdbeweging' - waar je in je uniform naar school gaat - zorgden ze voor een grote speeltuin voor iedereen die in een jeugdbeweging zit. Geen chiro op zondag dus, maar wel eentje op zaterdagnamiddag rond de stadionvijvers.
Dit keer was de formule ietsje anders, maar wel heel wat inventiever. Enkele gevestigde waarden waren vervangen door nieuwe activiteiten. Maar ik mocht gelukkig blijven om alles te fotograferen. Het was alle hens aan denk en ook de schepen van jeugd ontsnapt er niet aan. Voetballende Jo stond in het doel als instant keeper...



Dodelijk drukke deadlines

Ola pola potloodgat, hier is al lang geen roering meer geweest...

Eén verklaring: deadlines, deadlines en deadlines. Artevelde houdt er blijkbaar van om de aftrap van het nieuwe schooljaar in stijl te geven (lees: veel werk). De deadlines komen dan ook vlugger dan de vorige afgewerkt kan worden.
Hopelijk brengt de vakantie een kleine adempauze om alles es 'effen' te krijgen. Maar intussen: windstil op de blog...