En daarom is het hier zo stil. Niet dat ik mezelf tot een doe-het-zelf ornitholoog omgeschoold heb en ook niet dat ik de hele tijd die bekende slagzin heb lopen roepen waarmee opa's met een goed ge-equipeerde amateurfotopassie net voor een strak geposeerd familiekiekje uit volle borst pogen de aandacht te krijgen. Maar wél omdat ik de laatste tijd ferm bezig geweest ben met foto's en alles wat erbij komt kijken. Het fotograferen zelf is al een tijdje achter de rug - en goed ook, want de mooie zonnige dagen slinken en net die geven een extra tint aan een foto dus het huwelijk, het citytripje, het kamp, de tentoonstelling, de doop en de fotoshoot: ze staan allemaal veilig en binair op de schijf. Maar... de meeste nog in ruwe versie - meer historie dan het transport kaartje-externe schijf via de kaartlezersnelweg hebben ze niet - en net dat zorgt voor een hoop noeste computerarbeid. Selecteren, mappen aanmaken, aanpassen waar nodig, lay-out afwerken, hoesjes maken, cd-label maken. Op zich wel een fijn werk, maar ik heb niet echt de tijd om er es deftig aan door te doen. Goed eigenlijk, want voor (bijna) elk werkuur waarop ik er niet aan werk, krijg ik geld. Oftewel: vakantiejobtime. Deze keer niet aan het onthaal als knooppunt van alle afdelingen en bezoekers , maar wel in het culinaire onderbuik van het rusthuis. Een niet te onderschatten job, die soms wat doet denken aan de lakeien in uniform in een koninklijk paleis vol kamertjes. Want wie een halve portie vakantiejobbereide diabetische speculoospap wil, krijgt een halve portie vakantiejobbereide diabetische speculoospap. Wie een zelfgemaakt slaatje zonder mayonaise wil, krijgt een zelfgemaakt slaatje zonder mayonaise. Wie elke dag een vers sneetje bavarois wil, krijgt elke dag een vers sneetje bavarois. Kortom: very old persons die behandeld worden als very important persons. En gelukkig hebben ze ook een very big portefeuille om alles te betalen, want ik denk/weet dat zo'n verblijf een stevige hap neemt uit het pensioen en de toekomstige erfenis. Gevolg voor de keuken is een strak schema met een snedig tempo. Ontzettend veel om in het begin aan te leren en de moed zonk me de eerste week dan ook in de veiligheidsschoenen, maar - ongelooflijk maar waar! - ik ga het na morgen toch wel ieniemieniebeetje missen. Maar dan echt een microscopisch klein beetje, want het wil zeggen dat er wat meer tijd komt voor foto en co, want dat ligt te veel op apegapen naar mijn goesting. Ready, set, go.
Geen opmerkingen