En net als de oude Grieken na hun hubris werden neergebliksemd, nam ook bij mij het weer onmiddellijk wraak en strafte onverbiddelijk. Welgeteld zeven keer heb ik mijn twee paar zomerse pumps al kunnen dragen, inclusief hardnekkige blaren en dus pleisterdragerij. Dat derde paar is nog niet eens uit de schoendoos gekomen. Beauty's zijn het, maar helaas enkel om naar te kijken.
(Dat ik eigenlijk gewoon een nieuwe tas wou en eindelijk mijn lapje leer wou verwerken, verzwijgen we even. Liever een semi-dramatische aanloop, dat klinkt interessanter)
Een lichtbruine tas werd het (sandaleneigenschap één: check) met lichte messengerbagallures
Letterlijk een streepje fluo als sluiting (sandaleneigenschap twee: check),
En een neon stiksel (sandaleneigenschap drie: check) om de puntjes op de i te zetten.
Het Stoffenspektakel leverde een knallende voering op, precies zoals ik in gedachten had. Bovendien staat de tas stevig op zichzelf, waardoor het een makkie is om alles netjes te ordenen en dat ook op dezelfde plaats terug te vinden na wat geschud en geschuif.
Het nepleer was een droom om mee te werken. Stevig, sterk en vlot stikbaar. Tot ik aan de draagriem kwam, dat was een ander paar mouwen. Goed gewaarschuwd stikte ik biaislint tussen de twee stroken, maar dat bleek toch geen oplossing te zijn tegen opkrullen. Het eerste stuk ziet er best te doen uit, maar daar stopt het ook. Vanaf het midden krult het zo sterk op dat er niets mee aan te vangen is. Mijn plan b - nog een roze riempje kopen in de Wibra - om dat als hengsel te gebruiken, viel in het water (o ironie) wegens uitverkocht. Iemand een plan c?
Maar goed, ik trek het me niet te fel aan. Intussen fiks ik het wel met een bestaande draagriem van een gekochte sjakos aan de tas gehangen. Dat die sandalen nog in de doos moeten blijven, dat kan ik nu met mijn vleugje fluo nog wel even aan.