We stikken

We stikken, zo veel is zeker.
Maar als ik mezelf ook tot de "we" reken, dan beland ik eigenlijk in de verkeerde leeftijdscategorie. Want vandaag trokken hordes zestigplussers naar het stoffenspektakel in Gent - een grote beurs met stoffen en co. Zestigplussers, terwijl ik in de waan verkeerde dat naaien terug hip was? En hip = jong = niet oud = min-zestig, toch?
Vanuit Gent-Sint-Pieters gleed de tram richting Flanders Expo, schudde onderweg jonge mensen af en zoog ouderen op, stilzwijgend wachtend met dezelfde bestemming. Eenmaal afgestapt schreed iedereen in een stille colonne naar de beurs. Niemand wist precies welke hal het was, dus volgden we allemaal zwijgend de onbekende koploper in de hoop dat die juist wandelde. Echt een heel bizar gevoel, ik voelde me er echt een vreemde eend in de bijt.
Hoe meer we naderden, hoe meer de leeftijd daalde (oef). Het eerste kraampje toonde hele mooie stoffen, maar die waren jammergenoeg enkel als patchworklapjes verkrijgbaar. Misschien maar goed ook, anders had ik met mijn bewust beperkte budget niet eens genoeg gehad om de halve hal te kunnen aflopen. Maar tussen de duffe voelstofjes, grappige prints, ouderwetse gordijnstoffen en interessante patronen zaten geen grote ontdekkingen meer. Mijn eigenlijke doel - imitatieleer in mooi roestbruin - bestaat dus níet, enkel mottige wannabe-varianten. Een heel spijtige zaak, maar ik veranderde mijn plannen dan maar in een paarse ribfluwelen stof, die ik gelukkig wel snel vond.
Op de beurs zelf spotte ik ook jonge mama's, inclusief kinderwagens. En die versperden me trouwens vakkundig de weg, net als de bomma's met hun boodschappentrolleys en bijhorende meegesleurde tamme echtgenoten. Ik weet niet of dat een complot tegen mijn lage leeftijd was, maar de oudjes ontpopten zich tot echte hamsters. Rollen stof uit mijn handen trekken terwijl ik ze nog niet eens goed bekeken had, voorkruipen om toch maar als eerste bediend te kunnen worden, met hun stinkende oudemensenadem in mijn nek staan blazen. Brrr, ik was echt blij dat ik met mijn veroverd stukje stof verpakt in een scheeuwlelijke plastiek Stoffenspektakelzak assortie in de colonne richting tram kon stappen en naar huis kon vluchten.