Overdreven overmoed, een snuifje Superman en veel verbeelding: daar begon het twee dikke maanden geleden mee. Denken dat je kan naaien en er ook zo naar handelen, dus ineens maar een driebollenpatroon eruit pikken.
Maar goed, soms is wat overschatting een stimulans om jezelf te overtreffen. En dat héb ik gedaan, maar eerlijk? Het ging - en ik druk me licht uit - niet over rozen...
Het eerste model dat ik maakte - en dat ik nu gedwongen een prototype ga noemen om mezelf niet al te veel in schande te brengen - is eigenlijk geen foto waard. Een zak met schortallures of een lap aaneengeregen stof zijn nog de meest complimentvolle benamingen. Op zich was het niet fout begonnen: het groene stofje was veelbelovend en wie weet was 'het eerste model' ook wel 'het definitieve model' gebleven...als Heer Hybris er zich tenminste niet mee gemoeid had.
Maar goed, het hele project liep (verdacht, dat besef ik nu) smooth: patroon berekenen, delen tekenen en knippen, netjes zigzaggen, ineensteken op een nachtelijk uur (het ging zo vlot dat ik doorging tot ik de Canvaslus vier keer gezien had en de hoofdpunten van het journaal op Eén daarna bijna kon meelippen met Jan Becaus), passen in de badkamer, met speldjes corrigeren en met neervallende oogleden besluiten dat "de afwerking morgen ook wel kan". De dag erna stond ik op en een betere blik in de spiegel vertelde mij dat het kleedje perfect was...als ik een maat ronder was geweest. Miljààr, helemaal opnieuw beginnen dus en daar had ik wonder boven wonder zin in, op de binnensmondse vloek op de maattabel van de Burda na omdat die mij voor de tweede keer te dik inschatte. Ik tornde alles los, paste het hele boeltje aan, begon opnieuw met zigzaggen, stikte enkele delen aan elkaar, bekeek het op mijn lijf - dat overigens niet volgens de regels der modepopkes geconstrueerd is - en zag het het hopeloos was. Bovendien liet de tere stof ook meer en meer oorlogswonden zien. Gevolg: de eerste binnensmondse vloek spuwde zichzelf naar buiten en meteen vlogen stof en naaimachine in de hoek om er de komende week niet meer uit te komen. Tistochwaarzeker?
Kon ik dan echt geen drie moeilijkheidsbollen de baas? Mijn "grmblgrmbl"-gevoel won het van mijn weggesmolten ambitie en ik bolde opnieuw naar Den Beer in Harelbeke om stevige jeansstof. Een kleedje in die stof wou ik eigenlijk al een hele tijd en het model in de Burda sprak me wel nog altijd aan, ondanks de haatgevoelens die eraan plakten.
(En misschien ook omdat de foto hiernaast inspirerend werkte :-)?)
Tweede poging dan, maar onder die noemer zat het totaal niet in mijn hoofd geprogrammeerd. Deze keer ging ik géén monsterkleedjes tolereren, dus nam ik meteen het heft in eigen handen en verbouwde het patroon tot ik er zelf tevreden over was. Geen Tirolerdecolleté zoals het originele model, maar iets borstvriendelijker en met een diepere achterkant. Ik vond het slim van mezelf om vanalles aan te passen, maar eigenlijk deed ik er nog een schepje arrogantie bovenop. Denken dat je kaas gegeten hebt van patroontekenen terwijl je ochère nog geen maten kunt ontcijferen? Gelukkig was dat niet de redenering van Monsieur Overmoed en draaide alles zelfs beter uit. Nadat het jurkje grofweg in elkaar zat, was er maar één correctieronde nodig om de boel letterlijk in de juiste plooi te krijgen. En na een paar dagen werk - dat kon ook op één dag, maar ik spreid (lees: stel uit) graag alles - kwam dit vanonder de naaimachine gerold.
Vòòr jullie het zelf te luid denken: het is geen beauty, ik weet het. En de mottige foto's maken het er zeker niet beter op, integendeel. In mijn dromen - waar alle schoonheidsfoutjes uitgegomd en met een knipoog vergeven worden - heeft mijn maaksel veel mee van dit (waarschijnlijk designer)kleedje.
Dat het in real life niet zo is, mag wel duidelijk wezen. Al vond ik het ergens wel een complimentje dat ik deze foto's pas ontdekte toen ik in mijn kleedje aan de computer zat. Nadat het hele boeltje af was, dus met mijn modegevoel zit het gelukkig toch niet zo fout. Oef...
Het resultaat? Na meerdere zuchten slaak ik nu de diepste, gewoon uit opluchting. Echt fier ben ik niet op mijn stiksel, al is het toch fijn dat het op behoorlijke wijze rond mijn lijf gedrapeerd blijft hangen. Al moet ik er af en toe mijn adem voor inhouden en mijn elastieken armen aanspreken om het dicht te ritsen. En al ziet het er eigenlijk mooier uit onder een truitje, lees: voor 35% bedekt. De kroniek van een zelfgemaakte jurk; ik had niet verwacht dat het een werk van zo'n lange adem zou worden. Maar goed: mission accomplished en een dikke pluim aan mezelf voor mijn doorzettingsvermogen :-).
En de volgende keer lekker gemakkelijk naar de winkel om een kant-en-klaar kleedje?
Dat ziet ge van hier :-)
Geen opmerkingen