De foto's zijn dan ook in een passend decor genomen, in onze fictieve achtertuin dus (aka parking met gras), waar de nijlpaarden lustig kunnen grazen.
Daarna ging ik nog even verder op het groene elan. In een hoekje van mijn naaikast (klinkt echt hé) vond ik een dode paraplu. De stof was te mooi om weg te gooien, maar van het skelet van de paraplu bleef helaas niets meer over. Na enkele rijen rechtdoor stikken redde ik de paraplu en kreeg in ruil een boodschappentas.
Op te vouwen tot vijf vierkante centimeter, aangezien het lintje met de drukknoop van de paraplu nog aan de stof hing.Ik ben er ondertussen al keihard mee uitgelachen, maar ik blijf trots op de transformatie en mijn ecologische voetafdruk is bij deze toch een superklein beetje geminderd. Nà.
