Roze valentijn

"Dat ik die bavarois nog altijd te goed heb." In lang vervlogen tijden kwam la mama es thuis van de kookles met een proevertje zelfgemaakte aardbeienbavarois. Dat kleine hapje smaakte naar meer maar ik werd gestild met de belofte dat er nog wel es gemaakt zou worden. Intussen zijn we meer dan tien jaar verder en de "es" blijkt een enorm rekbaar begrip te zijn.
"Dat ik die bavarois nog altijd te goed heb," kon ik zaterdagavond dus doorsteken toen ik een plakje bavaroistaart van het dessertbuffet op de verjaardagsfuif van nonkel Bart liet neervlijen op mijn bord. Het had een sussend surrogaatstukje kunnen zijn, maar niets gaat boven zelf- en met liefde gemaakte bavarois. Mijn dessertenhonger was dus nog niet gestild. Nonkel Joost - die ook rond de tafel stond - had het gemerkt en meteen werd ik voor de volgende dag uitgenodigd voor een hapje zelfgemaakte bavarois. Ik vond het vooral een grappig plan, lachte het weg en ging er niet verder op in.
Tot ik gisteren een sms kreeg - ik citeer - "Kom gerust binnen bij ons, de bavarois staat klaar". Van koeien en horens vatten hebben ze ten huize Eggermont-Vandenbroucke duidelijk kaas gegeten. De tafel was perfect gedekt en alle hartjes- en aanverwante gadgets mochten voor die ene dag in volle glorie verschijnen. De bavarois werd geserveerd en lag in hartjesvorm en geflankeerd door verse aardbeien en blauwe druiven te glimlachen in mijn gezicht. Heel traag en met veel smaak heb ik hem voorzichtig naar binnen gelepeld en elk schepje goed laten walsen in mijn mond. De smaak kan ik nu vasthouden voor een paar jaar ver, maar hopelijk moet ik niet meer zo lang wachten...