"Ja, het is waar. Ze zouden ze moeten tegenhouden, hoe is dat Gods mogelijk?" Vanuit haar zetel sabelt oma de hardnekkige fans neer die getooid in vakantieshorten en pluchen vikinghelmen supporterend meelopen met de wielrenners maar hen eigenlijk gevaarlijk vlaggenstokken in de wielen dreigen te steken. Als zat ze in het commentaarhokje naast Michel Wuyts de beelden op de te kleine monitors te monsteren. Maar zo gaat het niet, want een Tour de France is qua organisatie en commentaarhokgrootte niet echt vriendelijk voor een oma met nieuwe knieën, dus dringt een alternatief zich op. En dat heeft ze gevonden. Voorzien van een krantengids waarin alle cols procentueel en op schaal gedrukt staan en een frisse pint onder de lampadère op het tafeltje naast de zetel veroordeelt ze de rennerstactieken en beaamt wat Wuyts zegt als hij een ontsnapte Belg verbaal een duwtje in de rug geeft. "Ga maar, manneke, ge moet u niet laten doen," roept ze tegen het scherm. Alsof Van den Broeck haar advies in z'n oortje kan ontvangen. En dat de hele namiddag lang, van na het één uur-journaal tot de arrivée waar ze mee kijkt over de schouder van mister Sporza Renaat Schotte - door z'n guerillatechnieken om interviews te versieren al even bezweet als wie hij een microfoon onder de neus duwt - die op de eerste rij de net voltooide top vijftien analyseert.
Oma's en wielrennen op tv: grappig.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen