Zelfmoordkonijntje

Met een trampoline richting een cactus.
Met twee stroppen verbonden aan twee muizenvallen.
Met twee oren in het stopcontact en een pootje op de schakelaar.
Met zwarte camouflage tussen de barbecuekolen.
Met een kegelvermomming in een parcours voor de autorijschool.

Hun konijnenbrein draait op volle toeren, net voor hun dood. Compleet geschift zijn ze in de complexe maar hilarische constructies die ze bouwen om zichzelf toch maar van kant te kunnen maken. Zo wanhopig dat het er helemaal over is, en een contradictie op zichzelf: hun levensdoel is doodgaan. Op het randje eigenlijk hé, lachen met de dood. Maar ze zijn gewoon zo machtig inventief en doelgericht. Al vind ik de onthoofde beestjes niet zo leuk. Ik ben daarom vooral fan van de cartoons waarop ze nog net niet dood zijn. Dan is er precies een fractie tijd voor een plan b, nog een buffer van enkele veilige seconden; dan lijkt er nog een weg terug te zijn.
De zelfmoordkonijntjes: een boek dus vol halfdode, dooie en doodgaande konijnen als kerstcadeau. Klinkt als iets om op Ebay te zwieren wegens ongewenst, maar ik vind het dus de max. De voorsmaakjes in de Humo en een hint waren genoeg om meer te willen. Het boek lag voor mij dus onder de (late) kerstboom. En vandaag heb ik van die diertjes een eigen versie gemaakt. Een groot, slap, maar levend konijn bijgemaakt. Alweer iets te groot uitgevallen dan gepland, maar goed: de eerste knuffel ooit is wel een feit. Mijn eigenste springlevende zelfmoordkonijn :-).