Blauwe bolle babybuik

Zou ik? Neen. Of misschien. Toch niet... Het was al van een knutselwedstrijd in het vierde leerjaar geleden dat ik me nog eens aan zo’n creatief gedoe waagde. Bovendien tikten de tientallen inschrijvingen dag na dag aan: vijftig deelnemers, zestig, zeventig... Toen de kalender gevaarlijk dicht tegen de deadline aanschurkte, schreef ik me toch in voor de ontwerp-een-zwangerschapsjurk-wedstrijd van Fragile voor Van Katoen. Met een klein hartje – dat wel – maar er was geen weg meer terug.


Een beetje zot eigenlijk, want ik had vanzeleven nog geen zwangerschapsoutfit van dichtbij gezien, laat staan een dergelijke buik gehad. Gelukkig verliep alles relatief vlot. In den Beer koos ik de blauwe tricot aka electric blue. Een mooi kleur en toevallig deze zomer ook helemaal hip. Degelijke stof: check.

Dat ik iets met een strik wou doen, was al snel beslist. En het mocht ook een dubbele functie hebben, liefst zelfs. Verder wou ik niet te veel poespas. Bij zwangerschapskleren vind ik dat de focus op de buik moet liggen.
Logisch denken, zwangerschapskleren bestuderen en passen op mezelf met kussenbuik leidde na een weekend tekenen/naaien tot het patroon én de jurk.

(ter info: op een paspop komt het kleedje tot net op de knie)

Alle naden zijn onzichtbaar genaaid, om de vloeiende lijn van het kleedje niet te doorbreken.



De elastiek aan de zijkant in de taille voorziet genoeg stof voor de groeiende buik.



De strik is naast blikvanger ook nuttig. Het idee is dat de bovenkant vasthangt, maar de onderkant met drukknoopjes open kan. De bedoeling is dan om de strik open te doen, er een infinity scarf achter te leggen en de strik terug vast te drukken. De strik houdt dus de sjaal op z’n plaats.


Door van sjaal te wisselen, krijgt de jurk een compleet andere look. Maar ook zonder is het kleedje perfect draagbaar, iets meer casual dan. Ik wou een jurk die zowel klopte voor op het werk als voor een avondje uit en da’s gelukt.
In het ideale scenario was het een rekbare lichtgebreide infinity scarf geworden, al was dat misschien iets te winters. Een tweede bezoek aan de Beerdames leverde twee stofjes op. Het bleke was/is mijn favoriet en het groene Afrikaanse een Beersuggestie. Omdat ik het uiteindelijk zelf ook niet meer wist, heb ik allebei de sjaals opgestuurd. Dat was ook de clou van mijn ontwerp: dat het kleedje er met een andere sjaal compleet anders kan uitzien.
Delphine en buikbaby x kwamen even gelegenheidsmodel spelen. Ze deed het met verve, alsof ze nooit iets anders had gedaan.





Eind februari maakte ik mijn pakketje klaar – patroon, tekening, jurk en foto’s – dat dan via een personal postduif rechtstreeks in de Fragilewinkel werd afgeleverd. Daarna vergat ik het eigenlijk een beetje, omdat de echte winnaar pas in april bekend gemaakt wordt. En trouwens: mijn naaisel tussen – intussen al – tachtig andere inschrijvingen: veel kans dat ik zou winnen en mijn ontwerp in productie kwam, was er niet.

Vorige week verschenen de drie finalisten op Facebook. Helaas, het mijne stond er niet tussen. Ik vind het in elk geval al fijn dat ik bij de achtentwintig inzendingen zat. De tachtig inschrijvingen waren blijkbaar uitgedund tot achtentwintig ingestuurde ontwerpen. Blij dat ik doorgezet heb en iets instuurde. Hoewel ik geen prijs meer kan wegkapen, is het een fijne ervaring geweest.

Woensdag kreeg ik een brief met wat extra info. Mijn jurk bleek bij de elf laatsten geraakt te zijn.
En eerlijk? Daar ben ik heel fier op :-).