Strak in het pak

Exact 87 weken geleden postte ik op Instagram een foto van een warme grijze Newcastle Cardigan met het sippe onderschrift: “Zo zacht, zo lang aan gewerkt en zo te klein.” De allereerste keer #sewingfortheboyfriend draaide op een ferme sisser uit. De cosy trui die ik het toekomstige topstuk in de kleerkast zag worden, bleek een te krappe trui met foute verhoudingen. Ook met het knopenpat vooraan kon ik helemaal niet overweg. 

Geen idee waar mijn fout zat. En geen idee hoe ik het kon verhelpen. Het zorgde ervoor dat trui en patroon naar een donkere hoek van mijn stoffenkast verbannen werden. 

Tot ik in blogland regelmatig een wél geslaagde Newcastle Cardigan zag passeren. Zo moeilijk kon dat dan toch niet zijn? In Den Beer zocht en vond ik donkerblauwe sweaterstof. Al mijn hersenen werd op full force gezet - inzicht is mijn sterkste kant niet - en ik knipte met véél toewijding en xl-marge de trui opnieuw. 

Amper bewegingsvrijheid was de negatieve feedback bij de eerste versie, dus daar zou ik mij niet meer aan laten vangen. De horizontale paspel door het rugpand kwam er dan ook niet meer. Heel mooi, dat wel, maar niet handig. Ik zorgde ook voor genoeg plaats voor de brede schouders en vooraan knipte ik extra naadwaarde om een klein buikje genoeg ademruimte te geven. Thread Theory maakt heel mooie patronen, maar mikt vooral op lange en smalle meneren. 

Gestikt met extra veel liefde. En met resultaat, want we have a winner! Warm, lichtjes klassiek maar toch wat anders met drie blauw aangenaaide knopen en eentje in het bruin. Big love voor Thread Theory ook, want plots wist ik niet meer waar ik me bij de vorige versie zo aan geërgerd had. 

Niets zo leuk als je lief te zien lopen met een trui-op-maat. Dik tevreden dus, al hou ik het voorlopig daarbij: zijn trouwkostuum voor volgend jaar laten we wel maken :-)

Botanique fantastique

'Love at first stitch' heet het boek van Tilly Walnes. En die liefde was er voor mij op slag met het kleedje op de cover. Van zodra ik het boek thuis kreeg, steeg het patroon pijlsnel naar nummer 1 op mijn to sew-lijstje.

Een licht zomerstofje was geen optie meer, een dikke winterstof evenmin. Iets voor het tussenseizoen dus, dat je zowel nog met blote benen en pumps als met laarsjes kan dragen. Met die opdracht in het achterhoofd fietste ik een paar weken geleden naar het Stoffencircus. In het overaanbod van dertien-in-een-dozijn-stofjes stond ook de stand van Piekewieke. En ik voelde meteen dat ik daar zou vinden wat ik wou. Want een print vinden die niet te kinderlijk is en genoeg adult uitstraalt, vind ik eerlijk gezegd geen makkie. Uiteindelijk bleek het zelfs nog moeilijk en kreeg ik er keuzestress van :-). Lieve en haar vriendin drapeerden de stoffen zelfs even rond zich om mij vlotter te doen kiezen. En mijn keuze viel uiteindelijk op de Botanical Palm. Niet wat ik , maar ik kon geen betere suggestie gekregen hebben. Perfect advies van Lieve!

Ook het patroon is een schot in de roos. Geen typisch a-lijntje maar wel vriendelijk voor mijn heupen. En de kleine pofmouwtjes geven een leuk extraatje. Ik had er hoge verwachtingen van en die werden exact ingelost. Well done, Tilly!
Mijn maat had ik - ondanks opmeten en vergelijken - wel ferm te groot ingeschat. Het achterpand heb ik dan ook enorm moeten aan/inpakken. Laat ons zeggen dat de Megan Dress vooral mega was :-). Gelukkig had ik voor een stevige rits gekozen - om het kleedje wat pit te geven - waardoor die wel bestand was tegen enkele tornbeurten.

Moraal van het verhaal: ideaal voor de indian summer en om straks stilletjes de herfst in te rollen!

Allemaal beestjes

Tijdens een fris winterweekendje in en rond Leuven kon een pitstop bij Pauli niet ontbreken. Ik kom er bijna nooit, maar àls ik het kan maken om er te passeren (lees: een serieuze omweg inplannen) is het feest.
Behalve in februari. In de shopstraten had ik al geen chance met een allerlaatste soldeke waar ik nog op hoopte en ook bij Pauli bleek niets mij aan te spreken. Zucht. Tot ik een verdwaalde rol in mijn ooghoek zag. Net iets meer dan een metertje zat er nog op. Het schuilde tussen compleet andere stoffen, precies alsof het op mij lag te wachten. Geen twijfel mogelijk dat de zijdezachte liberty de mijne was!

Dat ik er een kleedje voor mezelf van wou maken, was al snel duidelijk. En liefst ook een eenvoudig model om alle beestjes tot hun recht te laten komen. Hét perfecte model vinden moest maanden rijpen, tot ik van dit patroon een zomerversie besloot te maken. Geen poespas, wel rechttoe rechtaan. Ik moest er meteen ook al mijn logica bijhalen om de patroondelen uit die ruime meter te krijgen én geen diertjes op hun kop te zetten. Puzzelen voor gevorderden want ik hield maar een klein strookje meer over.

Of ik er tevreden mee ben? Hm, niet voor de volle 100 procent... Ik heb het gevoel dat ik er het maximum niet uitgehaald heb. Zonde. Hoewel ik een los kleedje wou, blijkt nog maar es dat ik precies toch beter bij a-lijntjes blijf. Dit is niet meteen figuurvriendelijk voor mij. Ik probeerde er achteraf nog wat meer taille aan toe te voegen en de schouderbandjes optisch te versmallen met een lintje, maar dat doet het oorspronkelijke patroon dan ook weer oneer aan.

En hoewel het een lichte stof is, valt het niet echt door. Ik had het anders verwacht. Misschien had ik niet mogen voeren? In 'actie' is het best oké, alleen iets minder in stilstaande fases. Conclusie: bewegen met dat lijf!

Twin suit - part 1

Toen het nog koud was en stenen uit de grond vroor, haastte ik mij om mijn jumpsuit af te werken tegen Kerstmis. Enkele uren voor we kerstavond vierden, knipte ik het allerlaatste draadje weg. Meer dan een teaser op Instagram - die het nodige succesvolle gesupporter opleverde - kwam er nog niet van online. Intussen in de mijne wel af, maar nog niet blogproof wegens in de was én nog wat aanpassingen nodig. Gelukkig heb ik wel iets beters in petto:

Mijn eerste jumpsuit bracht wel meteen een bestelling met zich mee. Mijn zus wou er ook eentje. Ook zwart, maar verder compleet anders. Ik combineerde een bovenstukje van een Knipkleedje met een heel skinny versie van de sunny pants van La Maison Victor. Het bovenstuk is helemaal gedubbeld en gemaakt uit stevige tricot.

Lijfje en broek hangen aan elkaar met een tunnel, waar een kanten strook als gestrikt riempje in de taille zit. Het stukje kant komt ook terug aan de mouwtjes.

Met filmsequels is het meestal geen groot succes, maar in dit geval was de tweede jumpsuit die ik maakte duidelijk beter dan mijn eigen eerste exemplaar. Van deze ben ik echt tevreden. Hopelijk kan ik de mijne met een nieuw rondje naaimachine ook naar een hoger niveau tillen. To be continued.

Koningsblauw

Op een feestje krijg ik regelmatig "Zelfgemaakt?" te horen, wijzend naar mijn outfit. De laatste tijd moest ik te veel "Zelf gekocht" antwoorden, dus moest en zou ik voor het trouwfeest van M&D op 17 april een eigen jurk maken. Koningsblauw, dat stond meteen vast. En een June dress, want die had ik deze winter al 100% goedgekeurd. Na lang zoeken vond ik bij Petite Couture vond ik de perfecte stof in het perfecte kleur.

Een tijdje geleden plande ik een weekje vakantie, met exclusieve naaitijd in het achterhoofd. Drie keer raden: ik deed werkelijk van alles die week, behalve naaien. Pas op de laatste dag congé kwam de naaimachine boven. Maar de dagen erna kwam de drukke agenda weer in volle galop op mij af, waardoor er amper vrije avonden of weekends bleken te zijn. Dat ik donderdagnacht nog tot 2 uur moest naaien om alles af te krijgen én 's morgens bleek dat ik de rits nóg maar eens moest uithalen terwijl de deadline mij serieus op de hielen zat, mag dan ook niet verbazen. Strakke planning is my middle name... 

Gelukkig kon ik vrijdag iets voor 13 uur een afgewerkt jurkje op de kapstok hangen, het bij la mama binnengooien voor een strijkbeurt terwijl ik naar de trouwmis in Gent snelde en bij het terugkeren een netjes gestreken kleedje kon ophalen. Merci!

Om het blauw te breken, koos ik voor parels van Veritas. Stuk per stuk met de hand op te naaien, een monnikenwerk dat ik tegen deadline niet goed zag komen. Tijd voor plan b dus: ik pinde het bovenstukje en voering met kopspelden strak vast op mijn strijkplank, legde alle parels in de juiste vorm en plakte ze vast met hobbylijm. Oké, het ís bricoleren en het vroeg een vaste hand, maar tot nu toe houden ze perfect. Voor ik het kleedje was, ga ik alle parels wel vastnaaien natuurlijk.

Een patroon exact volgen is niet aan mij besteed. Ik diepte de halslijn dan ook meer uit om de parels een mooier plekje te kunnen geven, stikte de vouwen in de rok ruim 12 centimeter dicht en ging voor een lagere ruguitsnijding. Van dat laatste ben ik niet zo wild, ik vind het nog altijd wat lomp. Ik had liever een spitsere V-vorm gehad. Maar aangezien de schouderbandjes vooraan wijd openstaan, is dat waarschijnlijk iets waar je weinig kan aan veranderen?

Onderaan de rok naaide ik zwarte paspel als extraatje. Oorspronkelijk wou ik de paspel bovenaan rondom gebruiken, maar dat bleek te hard uit te pakken. Dus verhuisde het naar onderen; een beter plan.

De June dress is waarschijnlijk het eerste en tot nu toe enige kleedje dat bij de eerste pasbeurt als gegoten bleek te zitten. Grote aanpassingen en veel innemen hoefden deze keer eens niet te gebeuren. Happy me! Bovendien zit het prinsesheerlijk. (Dat moet ook het enthousiaste wapperen en flapperen van mijn handen op foto's verklaren, geen idee wat ik daar allemaal aan het doen was)
Moraal van het verhaal: dik tevreden met mijn feestjurk én heel wat complimentjes gevangen. Meer van dat :-)

Little Leonor

Deze middag werd kleine Leonor geboren. Dat ze Leonor zou heten - naar het Spaanse kroonprinsesje - was voor mij eigenlijk geen geheim meer. Enkele weken geleden zorgde ik al voor een dekentje met haar naam erop.

Lichtroze (zeker niet té voor papa Kenny), retro en zacht: dat moest het zijn. Ik ging op prospectie naar Den Beer, waar ik voor het bovenste katoentje keuze te over bleek te hebben. Dus gingen we voor een heel lichtroze, bijna wit. Een schaapje voor de onderkant was te warm geweest en fleece was ook zo gewoontjes. Tot mevrouw Den Beer van onder haar toonbank een zacht wollen stofje opdiepte. Eentje dat ze eigenlijk voor zichzelf aan de kant had gehouden, maar wel een perfecte match met het gewafelde katoen. Dat mama Annelies graag een gebreid dekentje wou, was meteen weer een extra vinkje op de voorkeurenlijst: check!

Het vleugje goud in de paspel voegde ik er zelf aan toe. En met de roze letters van Leonor - in hetzelfde lettertype als het geboortekaartje - was het plaatje compleet. Een dekentje dat er door de stoffenkeuze weer helemaal anders uitziet dat alle andere die ik al maakte. Eentje van mijn favorieten, da's zeker!

 Mijn nieuwe labels werden meteen ingewijd: 'happy homemade', en dat was het zeker!

Om 12 uur werd Leonor geboren en zes uur later stond ik al in de materniteit. Niet met dekentje - dat was een week of twee ervoor al afgeleverd - maar vooral uit nieuwsgierigheid naar het kleine dametje. En omdat ik in de buurt was, ook een goed excuus hé.

Leonor lag al helemaal te soezen in haar dekentje, waar ze - gezien haar 47,5 cm - nog heeel wat in kan groeien. Go, little Leonor!

Vouwen en strikken

Basic T-shirts genoeg in mijn kast, met witte en zwarte exemplaren op kop. Maar het mag al eens wat meer zijn om een dagdagelijkse outfit met jeans en truitje een tikkeltje extra te geven. Dus diepte ik een gekoesterd Beer-stofje op. (Ooit gebruikte ik dat al voor een rok, die voor mij te klein bleek. Richting zus dus, maar niet voor ik een nieuw stukje kocht. Poging twee voor een nieuwe rok mislukte weer waarop ik nog een nieuw lapje kocht. En het meteen in de stoffenkast mikte, wegens vervloekt. En pas na vijf jaar kreeg het metertje écht een bestemming)

Het modelletje haalde ik uit de Knip van augustus 2014. De aanpassingen hielden weinig in: iets meer taille creëren en de rits die ik in de zijnaad stak. In het topje geraken is geen probleem, eruit was een ander paar mouwen :-). De plooien vormen een fictieve strik, wat ik wel een fijn extraatje vind.

De kleur is niet meteen in een foto te vatten, maar het is een soort donkerblauw met een glans erop. Best wel feestelijk. Alleen niet meteen strijkvriendelijk, ik krijg er de opvallende middenvouw dan ook niet echt meer uit zonder dat het boeltje samenklit van de warmte :-(

Het lijkt me trouwens een beetje de volwassen versie van deze fijne top, een variatie op de Lucy van La Maison Victor. Conclusie: zit goed, toont goed én ideaal om te maken uit metertjes-stof-zonder-bestemming. Meer van dat!

Dikketruiendag

Dikketruiendag én een kwik dat vandaag op een knappe 10°C mikte: de ideale combinatie om stevig ingepakt buiten in de tuin te lopen. En welke trui in mijn collectie is dikker dan deze?

De Celine van La Maison Victor zorgde enkele maanden geleden voor een coup de foudre toen ik het model in het magazine zag (die hals!), alleen zijn breiskills niet aan mij besteed. Een naaimachine en haaknaalden, daar kan ik best mee om. Maar breien reikt bij mij niet verder dan rechts en averechts.
Dus ging ik met puppy-ogen en bijhorende wol naar oma. Zij klaarde de klus, al ging het niet zonder slag of stoot. Meten, nog eens meten, proeflapje breien, uittrekken, herbeginnen, weer uittrekken...

Ik denk dat ik weet waarom breien (nog) niet mijn ding is. Geef mij maar stof en naaimachine waarbij je makkelijker retouches kan doen achteraf. Maar mijn respect voor breien is in elk geval dubbel en dik toegenomen. Dank u, oma!

Het enige waar ik nog mee worstel, is de sluiting/sluitingen. Ik heb er nu bovenaan twee haakjes en oogjes aangehangen, maar die vallen telkens weer open. Bovendien zou ik graag iets vinden dat voor wat extra taille kan zorgen bij de trui. Op de paspop heb ik wat gezuurd met kopspeldjes (anders gleed de trui er gewoon af) maar hoe dan ook heb ik nog de juiste sluiting niet gevonden. Ervaren breisters, tips?

Little black tiger

Tja, als ik het in mijn hoofd heb, heb ik het niet in mijn g*t :-). Misschien is dit een puur West-Vlaamse uitdrukking maar het vat perfect samen hoe ook deze queeste naar stof liep. Al een hele tijd zocht ik naar een stof met dierenprint. Geen opvallend luipaard of schreeuwerige tijger, maar iets subtiel. 

Online en offline winkelen leverde niets op, tot ik het vond op een plek waar ik het nooit had verwacht: het Stoffenspektakel. Jip, de plek waar je je liefst zo snel mogelijk een weg baant tussen agressieve trolleys, opdringerige dametjes en kramen met ellenlange horizontale wachtrijen. Maar te midden van de drukte zag ik in het weggaan in een ooghoek een zwarte, licht rekkende, stevige stof. Mét subtiele luipaardprint. Zo subtiel dat je zelfs op de foto's goed moet kijken, maar in 't echt nog beter dan wat ik in gedachten had.

Voor het model had ik een Peony van Colette in gedachten, maar dat had ik al gereserveerd voor een ander kleedje (wat trouwens geen succes bleek te zijn). Dan maar een jurk met plooitjes, maar graag een volwassen versie. Ik bladerde naar de June dress - dé June dress - en ging voor een winterversie.

Geen open rug en met halflange mouwen. Ik gokte op een maatje kleiner door de tricot en kon bijna meteen een perfect passende jurk aandoen. De pasvorm scoorde al meteen hoge ogen en bovendien: wat een feest om te dragen! Feestelijk met een hakje of losjes met laarzen, je kan er eigenlijk alle kanten mee uit. Of met een bontje, dat kan ook :-).

Happy 2015!