Oker en blauw

Zondagochtend, tijdens de eerste echte winterprik, reed ik met de auto anderhalf uur door een bevroren landschap. Richting Leuven, Pellenberg meer bepaald, in de gerestaureerde hoeve bij Annamarieke. Eens testen of er diep in mij een meubelstoffeerder verscholen zat.

En ja, die bleek er wel te zijn. Na een stevige workshop ging ik de trap af met een 100% handgemaakte zitbank. Dat die vijf uur daarvoor nog gewoon een ruwhouten frame met pootjes was, zou je amper zeggen. Het sleuren met singels, volume geven met polyether, vastnieten van volumevlies, afwerken met baalkatoen en ten slotte het stofferen zelf wierpen duidelijk hun vruchten af. De gevoelige vingertopjes en stijve armspieren nam ik er 's anderendaags graag bij. Mijn work-out voor dat weekend had ik zo ook al gehad. Dat meubelstofferen vroeger blijkbaar vooral een mannenjob was, kon ik bevestigen.

Al was er ook een vrouwelijke touch voor nodig, want het hoeken vastzetten bleek geen sinecure. Na veel oefenen en vouwen lukte het toch. Belangrijk wel, want die kan je niet meer maskeren nadien.

Het oorspronkelijke plan om de bank in de woonkamer te zetten, bleek niet echt top. Iets te druk en te weinig plaats. Dan maar boven in de slaapkamer. En daar bleek het plaatje wonderwel te kloppen. De stof van Petite Couture - waarover ik last minute nog twijfelde, ook al lag die al maanden klaar - matchte perfect met de kast en het oker van de lamp - die schandalig genoeg nog geen plekje op de blog kreeg. Samen met de kleerkast en de zitbank is dit het derde DIY-element in onze kamer.

In een notendop: zeker geen goedkope workshop, maar wel dik tevreden met de begeleiding en mijn unieke zitbank. En dat meubelstofferen, dat is voor herhaling vatbaar. Als mijn naaimachine ooit de geest geeft, weet ik wat gedaan.