En ja, die bleek er wel te zijn. Na een stevige workshop ging ik de trap af met een 100% handgemaakte zitbank. Dat die vijf uur daarvoor nog gewoon een ruwhouten frame met pootjes was, zou je amper zeggen. Het sleuren met singels, volume geven met polyether, vastnieten van volumevlies, afwerken met baalkatoen en ten slotte het stofferen zelf wierpen duidelijk hun vruchten af. De gevoelige vingertopjes en stijve armspieren nam ik er 's anderendaags graag bij. Mijn work-out voor dat weekend had ik zo ook al gehad. Dat meubelstofferen vroeger blijkbaar vooral een mannenjob was, kon ik bevestigen.
Al was er ook een vrouwelijke touch voor nodig, want het hoeken vastzetten bleek geen sinecure. Na veel oefenen en vouwen lukte het toch. Belangrijk wel, want die kan je niet meer maskeren nadien.
In een notendop: zeker geen goedkope workshop, maar wel dik tevreden met de begeleiding en mijn unieke zitbank. En dat meubelstofferen, dat is voor herhaling vatbaar. Als mijn naaimachine ooit de geest geeft, weet ik wat gedaan.
