Minisuperhelden

Dé klassieker in mijn naairepertoire voor baby's moeten de dekentjes zijn. Maar nu begint de badcape aan een spurtje, want de laatste tijd rolden er weer enkele van onder de naaimachine. Voor mij een brokje nostalgie - ik had er eentje van toen ik klein was dat ik tot enkele jaren geleden gebruikte en dus tot op de draad versleten is - en voor de kleintjes wordt het een nieuwe metgezel tijdens het badritueel.

Het recept van Wentiti vind ik nog altijd het beste: stevig, mooi afgewerkt en ruim genoeg voor jaren badplezier. Bovendien is de cape ook geweldig geschikt voor supermanimitaties in de badkamer, ik geef maar een hint :-)

Voor Alexis maakte ik er eentje met luchtballonnen en grasgroene badstof. Ik liet me inspireren door het kleurrijke geboortekaartje waarop broer Matteo met een ballon in de hand naar de zon loenst.

Mijn cadeautje vertrok na de Belgische babyborrel meteen naar het land van de gruyère, sneeuw en de bergen: Zwitserland. Van daaruit kreeg ik deze foto, waar Alexis tijdens een pitstop tussen de brandweerwagens en het raceparcours door helemaal ingepakt poseerde in zijn badcape. Op de groei gemaakt, ik zei het al.

Voor de geboorte van Olivia liet ik de voorziene schaapjesstof voor wat die was en kon ik me helemaal laten gaan met roze, roze en roze. Bij de flamingo's op de rol kreeg ik meteen een 'aha-gevoel' en die keuze bleek ook een schot in de roos bij de mama. (En bij mezelf, ik wou de kaphanddoek eigenlijk liever zelf houden na het naaien)

En ook bij schattige Olivia, want zie eens wat een dolletje?

Een bloem van een baby

Nog voor Suzan er was (en dus even goed een jongentje kon geweest zijn) kocht ik een stofje dat ik 100 procent vond passen bij de baby in wording. Helemaal in de traditie - die ik eigenlijk gewoon zelf gestart heb - maakte ik opnieuw een kleedje, net als voor zusje Mirte.










De bloemen bleken een juiste gok, want ik leerde dat 'Suzan met de mooie ogen' een bloemensoort is. Meteen het idee voor het geboortesuikertje, heel fijn gevonden.

Dat ik de stof maanden op voorhand kocht, stond in schril contrast met mijn naai-ijver. Amper twee uurtjes voor de babyborrel startte ik met naaien. Tja...Wat een meteen een spoedtempo en geen mooie afwerking inhoudt, dat had ik eigenlijk zelf ook kunnen voorspellen. Net op tijd mikte ik alles in een cadeautje en gaf ik het af.

Maar toen bleef het knagen. Die afwerking, daar kon ik toch geen genoegen mee nemen? Dus ging ik achteraf op kousenvoeten het kleedje terugvragen. "Of ik het toch niet even opnieuw mocht aanpassen?" En nu kan ik er wel blij over bloggen. En Suzan? Die vindt het hilarisch, de cutie pie :-)