Boekjesblues

Zie ze liggen, de lievekes: een kwartet schattige boekjes.

En ik had ze liefst allemaal zelf gehouden. Niet wegens overvloedig te noteren hersenspinsels of een acute lijstjesdrang, maar omdat ik ze niet goed genoeg vind. Schoon van ver, maar ver van schoon, helaas.

Voor mezelf kijk ik niet op een weerbarstige kreuk of een koppige naad. Schoonheidsfoutjes, that is. Maar als een naaisel niet voor eigen gebruik is - o wee - dan is perfectie niet genoeg.
Symmetrisch, slim en stevig; voor minder gaan we niet. Geen slappe bias, want het moet tegen een stootje kunnen. Geen vilt bij babyspulletjes, want het moet wasbaar zijn. Geen gefoefel dus, want het moet beter zijn dan zou het in een winkel liggen.

De boekjes met stoffen cover stonden al een tijdje te blinken op mijn to do-lijstje. Al een tijdje, want ik vertrouwde de niet-omzoomde stof niet echt. Geen zoom eindigt toch altijd in rafelen?

Maar voor de homemademarkt waagde ik het erop, want een kleinigheidje ligt altijd wel leuk te blinken in het kraam. En het werkte :-), want ik heb boekjes verkocht. 

Maar niet met volle goesting. De gure wind en het wakke weer deden hun werk, dus de boekjes begonnen op te krullen. De vliesofix loste beetje bij beetje greep en de stof kreeg vrij spel. Gevolg: rafelen.

Daarom beloof ik voor de kopers van zo'n boekje een dienst na verkoop om u tegen te zeggen.
(Nele, Isabelle en mevrouw x, meld jullie gerust bij de klantendienst (aka mezelf) voor een retourtje en een nieuwe versie.)
En voor de blog: een uitlegske mét zoom, gebaseerd op de old school boekenkaftmethode.