Circle meets square

Deze twee tortelduifjes zeiden "oui, ja en wauw" in het zonnige Senegal in april. Het zag er geweldig uit, te zien aan de foto's die via Facebook binnendruppelden. Zo mooi dat ik er ook heel graag was bij geweest, al was dat vakantie- en budgetgewijs niet zo handig. Gelukkig dachten Annelies & Lamine ook aan de achterblijvers en breiden ze enkele weken geleden een Belgisch staartje aan hun histoire sénébelge (en ringden ze elkaar voor alle zekerheid toch nog eens in het stadhuis :-)

Feest dus! Met alle klassiekers als broers-en-zusspeech, wapperende servietten en foute nineties-hits. (Lamine moet nogal ogen getrokken hebben!)

Om ons envelopje met geld een tastbare tegenhanger te geven, stikte ik een dekentje. Volgens meer dan gekend recept, maar wel mét extra betekenissen. Ideaal voor koude winteravonden in België, zwoele Senegalese strandmomenten, een beetje gemis (want het wordt voor A&L helaas nog vaak pendelen tussen Europa en Afrika) of voor de latere kleine chocoladen kindjes :-)

Over de stof brak ik heel even mijn hoofd, tot ik deze in de Stoffenkamer tegenkwam. Met blauw en lila exact de kleuren van hun Afrikaanse trouwoutfit: beter kon toch niet? Dat het cirkeltje en het vierkant elkaar vinden kan ook tellen qua symboliek.

Afgewerkt met roze paspel - exact dezelfde kleur; dank je Stoffenkamer! - en een warme fleece.

Helemaal voor jullie, Annelies & Lamine. Dikke proficiat!

Gelukt!

Een boventransportvoet, dàt bleek de gouden tip voor een strakke schouderband. Geen onnodig gekrul, maar wel een effen vlak. Helemaal zoals ik het in mijn hoofd had.

Die boventransportvoet, hoe kon ik ooit zonder?

Op één been

Letterlijk en figuurlijk op één been - het zit me intussen in de vingers - maakte ik de gekende Knip '10-rok. Een model met een perfecte fit zonder aanpassingen = gegarandeerd vlot naaien. Het hoeft niet altijd ingewikkeld en nieuw te zijn. Niets fout met een golden oldie, toch?

Al kon ik het niet laten op er toch een extraatje aan toe te voegen. Een stolpplooi. Of waarom geen twee boven elkaar?  De mosterd haalde ik hier. Helemaal niet moeilijk en het geeft meteen een apart effect. 

De stoffenkeuze was ook snel beslist. Van de bambiblauwe aanwinst was ik al weg op de site en nog veel meer in love toen ik de kleuren in real life zag. Groen, fushia, rood en een vleugje fluo zijn hoe dan ook mijn favorieten en in deze combinatie spróngen ze zowat van de stof. Kan tellen qua levendigheid.

Weer eentje erbij in de (overvolle) kleerkast, maar ik verwelkom het met veel plezier!

(O ja, deze potige vriend vroeg en kreeg ik hier)

Een vleugje fluo

Sorry. Het is mijn schuld, dat compleet foute weer in mei. Toen het nog bar koud was in februari heb ik twee paar schoenen gekocht. Plus nog een paar in maart. Dat doe ik dus nooit hé. Geen zomerstuks kopen in de winter. En al zeker geen drie paar schoenen per seizoen. Hoogmoed dus, excuses.
En net als de oude Grieken na hun hubris werden neergebliksemd, nam ook bij mij het weer onmiddellijk wraak en strafte onverbiddelijk. Welgeteld zeven keer heb ik mijn twee paar zomerse pumps al kunnen dragen, inclusief hardnekkige blaren en dus pleisterdragerij. Dat derde paar is nog niet eens uit de schoendoos gekomen. Beauty's zijn het, maar helaas enkel om naar te kijken.

Om het goed te maken, ging ik voor een ode aan mijn sandalen, die ik gebald kan omschrijven als een streepje fluo, bruin leer en een neon stiksel. Met dezelfde ingrediënten ging ik aan de slag voor een tas. 

(Dat ik eigenlijk gewoon een nieuwe tas wou en eindelijk mijn lapje leer wou verwerken, verzwijgen we even. Liever een semi-dramatische aanloop, dat klinkt interessanter)

Een lichtbruine tas werd het (sandaleneigenschap één: check) met lichte messengerbagallures

Letterlijk een streepje fluo als sluiting (sandaleneigenschap twee: check),

En een neon stiksel (sandaleneigenschap drie: check) om de puntjes op de i te zetten.

Het Stoffenspektakel leverde een knallende voering op, precies zoals ik in gedachten had. Bovendien staat de tas stevig op zichzelf, waardoor het een makkie is om alles netjes te ordenen en dat ook op dezelfde plaats terug te vinden na wat geschud en geschuif.

Het nepleer was een droom om mee te werken. Stevig, sterk en vlot stikbaar. Tot ik aan de draagriem kwam, dat was een ander paar mouwen. Goed gewaarschuwd stikte ik biaislint tussen de twee stroken, maar dat bleek toch geen oplossing te zijn tegen opkrullen. Het eerste stuk ziet er best te doen uit, maar daar stopt het ook. Vanaf het midden krult het zo sterk op dat er niets mee aan te vangen is. Mijn plan b - nog een roze riempje kopen in de Wibra - om dat als hengsel te gebruiken, viel in het water (o ironie) wegens uitverkocht. Iemand een plan c?

Maar goed, ik trek het me niet te fel aan. Intussen fiks ik het wel met een bestaande draagriem van een gekochte sjakos aan de tas gehangen. Dat die sandalen nog in de doos moeten blijven, dat kan ik nu met mijn vleugje fluo nog wel even aan.

Roze voor Renée

Lang leve baby's en de bijhorende borrels: hét ideale moment om zo'n minimensje van dichtbij te verwelkomen en voor mij het ideale excuus om op een geschikt geschenk te broeden. Liefst een geschenk dat een leven lang meegaat, al is dat misschien een utopie met grijpgrage en sabbelende kindertjes :-). Na dekentjes, konijnen en labeldoekjes was het daarom tijd voor een nieuw blijvertje: de kaphanddoek. In het preblogtijdperk maakte ik ze op deze manier met een driehoekje bovenaan, maar nu liet ik me verleiden om met deze goeie tutorial aan de slag te gaan. De maten mikte ik op goed geluk.

Renée kreeg dus een badhanddoek...

... met bloemetjes en badstof van Den Beer

... paspel van De Stoffenkamer

... fluogeflock van De Banier (en meteen een subtiele knipoog naar de Chiroroots van haar mama en papa)

 En dit kreeg ik in ruil in mijn mailbox. Zie nu eens: zo een scheetje, dat Renéetje!